18 juni 2012

boos


Iedere dag staan er deurtjes open in mijn keuken. Ik gooi ze graag dicht. Welke idioot heeft er nu weer een deurtje open laten staan (er is maar één antwoord mogelijk, ikzelf doe zoiets namelijk niet), grom ik dan. Ik voel het bloed door mijn aderen stromen. Deurtjes staan voor dingen die mij in de weg staan. Daar zijn er veel van. Grr.
Ik doe de afwas. Snel, want het huishouden doe je erbij dus hoe sneller hoe beter. Het aanrecht staat vol - niet alleen met afwas, maar ook met lege bierflesjes, een lege wijnfles, de kaasdoos, het compostemmertje, de pindakaaspot (inderdaad, deksel er half op). Irritant. Ik wil gewoon afwassen. Stapel die zooi nou eens op en zet nou eens één keer de lege flessen waar ze horen. Zo kan ik tenminste een beetje doorwerken. Opruimen en aan mijn leven beginnen. Kom op. Grrr. 
Het sop spat inmiddels alle kanten op. Nog irritanter, nu moet ik niet alleen afwassen, maar ook de vloer dweilen. Welke idioot maakt dat sop dan ook zo licht, die bak water zo vol. Ik moet verder. Grrrrr.

De lege flessen moeten op het balkon, het compostemmertje (een verhaal op zich) moet geleegd in de balkonkast. Dus, met vaart, huphup, open ik de balkondeur. Op mijn blote voeten sta ik op het natgerende beton van ons balkon. Gr Gr. Waarom moet het nu weer geregend hebben? Gr. Ik zet de flessen aan de zijkant, leeg het emmertje in de balkonkast. Sinds de kast geschilderd is, klemt de deur. Ik moet hard trekken. Gr gr gr. Kutschilders. Kutverf. Het laatste beetje afwas nog. Ik sluit de deur van de balkonkast achter me, zodat ik de balkondeur kan openen. Ik stap door de deurpost en…
knal! Met al mijn haast slaat mijn hoofd tegen het deurtje van een van de keukenkastjes. ‘Welke onverlaat heeft…’ de tranen schieten in mijn ogen. Ik was het zelf. Ik liet zelf het deurtje openstaan. 

Modderige voetafdrukken op het keukenzeil onder me. Spetters op de net afgedroogde borden. Ik geef het op. Het sop slaat dood, de theedoek hangt nat aan haar haakje. Ik geef het op. Ik ga verder met mijn leven. De balkondeur open, het keukenkastdeurtje open. Kom maar door met al die open deuren. Kom maar. Door. 

04 juni 2012

het nieuwe werken

- Dinsdag de 13e? 
- Nee. Moet ik werken.
- Woensdagochtend de 14e?
- Nee. Nou wacht even, hoe laat precies? 
  Ik kan eventueel tot 11 uur.
- Nee, dat wordt hem niet, ik heb om 10 uur nog een afspraak.
- Ok. En ‘savonds?
- Dan moet ik thuis zijn voor de baby.
- Ok. Ehm. Donderdag?
- Mamadag.
- Vrijdag?
- Zou op zich kunnen, 
  alleen dan moet ik even een afspraak verzetten met N 
  en zorgen dat die afspraak van 17 uur van M. verplaatst wordt. 
  Maar wacht even, N. kon bijna niet. En M. heeft het heel druk. 
  Hebben we andere opties?
- Tuurlijk. Gaat lukken. Even kijken. Maandag 19?
- Lesgeven
- Dinsdag 20?
- Hoe laat?
- Even kijken. Vóór 13 uur?
- Mmm. Eigenlijk niet. Krap ook. Toch?
- Ja. Klopt.
  Hoe belangrijk is het eigenlijk?
- Best belangrijk. Toch?
- Tja. Nou ja, we kunnen het anders ook proberen via mail.
- Oja. Tuurlijk. Dat is een goed idee. Toch?
- Ja. Zeker. Zo doen we het. He, fijn. Veel beter. Toch?
- Ja.
  Ehm.
  Wanneer?