13 augustus 2014

(Be)Lang

Ik kijk om mij heen. Mijn verscherpte blik neemt ieder hoekje van het huis in zich op. In mijn gedachten vormt zich een lijst: de kast uitmesten, de laatste boekenplank ordenen, de piano poetsen, de keukenla opruimen, de vloer dweilen. Ik verzin altijd iets. Ik wist niet dat ik het kon. 

Ik ben met Verlof. Dat heet eigenlijk: Het Grote Wachten, maar vrouwen houden het begrip verlof liever in stand. Mijn dagen zijn geteld, het zal niet lang meer duren voordat alles in mij zich opoffert aan een nieuw leven. Nu nog kan ik Iets Betekenen, Zin Hebben, iets doen dat Van Belang is. 
Helaas kent heel de wereld het begrip verlof en houd iedereen zich daar strikt aan. Ik heb dus geen werk. En iedereen laat mij Met Rust. De boekhouding is al gedaan, de website bijgewerkt, de acquisitieplannen staan klaar, het laatste studieboek heb ik gelezen (dat is niet waar, dat lukt steeds niet, maar dat wil ik mezelf niet toegeven). 

Dus richt ik mij op mijn directe omgeving. De babykamer is af en alles wat daarvoor nodig was aan herschik, verschuif, weggooi en schoonmaak ook. De keuken is heringedeeld voor de magnetron (nooit meer flesjes uitkoken), de kleding is uitgezocht, evenals de boekenkast. Maar de tijd is nog niet op. Dus ik verzin nieuwe klusjes, nieuwe Belangwekkende taken, nieuwe zaken die toch zo goed zijn om 'nog net even lekker gedaan te hebben voor het zo ver is'.  

Als ik moe ben - gauw en vaak - zit ik op de bank en kijk om me heen. Ik onderdruk de duisternis die opkomt. Zwanger zijn is ook zinnig, zeg ik tegen mezelf. Nog een keer. Nog een keer. En ik verzin iets nieuws. Het verzilverd bestek van oma kan wel eens gepoetst. De ruimte tussen de planken van de houten vloer is soms erg vies. De theedoeken kunnen ook op kleur gesorteerd in de kast. 
De buurvrouw - ook zwanger - komt even langs. Ze lacht deemoedig als ze ziet waarmee ik bezig ben. 
'Wat duurt het lang, hè?' zegt ze. Veel meer hebben we niet uit te wisselen. Ik bevind mij in een vacuüm. Alles om mij heen moet Opgeruimd En Schoon, opdat ik in ieder geval mijzelf nog kan wijsmaken dat ik grip heb op en waarde in een wereld die groter is ik. 

'Het duurt lang', zeg ik en wrijf de vloer nog maar eens aan.