weer en anders

zoals het terugkomt
zo is het iedere keer

anders
maar hetzelfde
dezelfde ik
een ander mens

nu is het februari
moet ik daarom schrijven?

de kunst is de kunst
altijd even ongedefinieerd
en ik

(als ik in de ene rol nu glimlach
en in de andere nu knik?

de één is een ander
antwoord
dan)

ongemerkt

gedachte één: heb ik het goed gedaan?
gedachte twee: wat waar is
is in mij

wat ik denk is feitelijk
niets anders dan
wat voorbij komt
en mij weer verlaat

oerwoud of bos
bos of oerwoud

het lawaai van de stilte
op het moment dat ik
ongemerkt
niet denk is overweldigend
zolang ik het mij niet besef

zul je bij me zijn wanneer ik er
niet ben en dus
het meest bij mij

zul je er zijn?

Nieuw

Normaal begint dat wat nieuw is in mij, zachtjes en verborgen.
Langzaam ontdek ik het dan zelf. Soms, heel soms ziet iemand anders het.

Nu deel ik het nieuwe met de hele wereld, ineens is het van iedereen. En ik zal het weten. Gezoend en gewenst moet er worden: het beste, het lekkerste, het mooist en het meest. Meer dan wanneer niemand ziet dat er in mij iets is veranderd voel ik mij alleen.