ter nagedachtenis

2000
Ik zit op het muurtje voor de ingang van de school. De zon brandt op mijn schouders. Moe ben ik. En boos. Het gaat niet zoals het zou moeten gaan. Mensen doen niet wat ze zouden moeten doen. Er gaan dingen kapot.

Frederice komt aangelopen. Langzaam, een beetje moeizaam, als altijd.
'Hoe gaat het?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.

'Weet je, Inge', zegt ze. 'Er klopt niets van de wereld. Niets.' Ik kijk haar aan. Ze glimlacht en zwijgt, precies lang genoeg om mij de kramp in mijn maag te laten voelen. 'Maar op een bepaalde manier', gaat ze verder, 'klopt het toch.
Altijd.'

Even zitten we samen, op het muurtje, voor de ingang. Dan staat ze op en gaat naar binnen. Tree voor tree het trappetje op.

op 25 juni 's morgens vroeg overleed Frederice van Faassen.
Op een bepaalde manier zal het toch kloppen, als altijd.

Frederice blijft bovenaan staan, voorlopig nog even.
zij was en blijft een bijzondere vrouw, die duurzaam invloed heeft op het leven van mij en vele anderen.

ergens regent het
druppels vallen in plassen
stroompjes slaan door regenpijpen
tonnen stromen over

alles verplaatst
ergens

ik zit op een kamer
er is een jaar, een tijdperk
er is weer wat voorbij