Zes is ze. Tijd om de twijfel in het leven toe te laten.
Vorig jaar zag ik het bewustzijn ontstaan. De regenboogpiet verhult iets sneller zijn ware aard dan de diepzwarte met rode lippen die ik verafschuw. Ze herkende iemand. Ik zag haar kijken. En er niets mee doen. Dit jaar zag ik voor het eerst een vastberaden beslissing.
Hoe meer bewustzijn er is, hoe meer er is om te zien: smoezende ouders, gebreken in de kleding, sinterklaasinpakpapier in de kast.
‘Mama, hoorde je wat Sinterklaas tegen mij zei?’
‘Nee lieverd, wat zei hij?’
‘Hij zei: Ik geloof dat ik jou ergens van ken. Maar dat is toch gek, mama?’
‘Hoezo meisje, Sinterklaas kent toch alle kinderen?’
‘Daarom juist mama, dan hoeft hij dat toch niet zeggen?’
Ik sta met mijn bek vol tanden. Als ouder loop je altijd achter. Ik becomplimenteer haar argumentatievermogen en betrap mezelf op enige opluchting. Het licht gaat aan. Langzaam kan ik haar vanaf hier meenemen de wereld van de gelaagdheid in. Niet alles is wat het lijkt.
Ik heb al jaren, naast melancholisch plezier, ook moeite met het Sinterklaasfeest. Natuurlijk zie ik de waarde en de schoonheid van de magie van een oude man met cadeautjes voor kinderen, maar meerdere elementen aan dit volksfeest staan mij niet aan. Ik kijk er naar uit dat ik mijn dochters in deze op gelijke voet kan zetten. En de eerste stap is gezet.
Toch?
‘Het was denk ik een hulpsinterklaas, mama. Sinterklaas heeft het toch heel druk nu? Het was een hulpsinterklaas. Leuk he, mam? We hadden een hulpsinterklaas!
Mag ik vanavond mijn schoen zetten?’
Geloof is een keuze, denk ik en ik glimlach.
‘Ja lieverd, gezellig, vanavond zetten wij onze schoen.’
