'Weet je deze nog?' vraag je
Ik kijk en knik, nog half in de moedermodus (ja schat, mooi hoor, speel maar lekker door) en zie dan pas wat je me laat zien. Het is een foto. Een oude foto. Van mij. Je zoekt verder en vindt de datum. Je wijst er naar; je zegt hem niet hardop. Vijftien jaar geleden is het. Een foto op een strand. Met losse haren.
'Wat déden we toen?' vraag ik. Jij glimlacht.
'En dit,' zeg je een paar minuten later, 'kijk dit!' Je laat een mapje zien met half-affe dingen. Ansichtkaarten die we nooit hebben uitgebracht, spreuken die we niet de moeite waard genoeg vonden om de wereld in te sturen, filmpjes die het nooit tot een einde brachten.
'Wauw' zeg ik. Jij kijkt verder. Ik kijk mee nu, vergeten wat ik eigenlijk zou doen.
'Laat die eens zien? En die?' Jij opent een bestand. We zuchten. 'Mooi hé, eigenlijk? Wat deden we dat goed'.
´Zullen we?´ zeg ik nog zachtjes, maar je hoort me al niet meer. Je kruipt steeds dieper in je beeldscherm en mompelt wat. 'Ja, zo ja, mooi ja. Ik kan het nog, het gaat.'
We doen het nog, we hebben eigenlijk geen tijd, maar doen het toch, gewoon.
We hoeven niet te zullen
moeten niet, maar voelen dat het nog niet over is
ja
ja mooi zo
speel maar door
