Ik ben omgeven door veranderdrift. Wat was is niet goed genoeg. Het moet anders. Heilig ben ik er van overtuigd dat leven beweging is. Vasthouden is kapotmaken. Waarom dan toch die uitputting bij alle plannen die zich aan mij opdringen?De valkuil is zo duidelijk als je hem eenmaal ziet. Toch duurt het soms lang voordat je merkt dat je erin gelopen bent, dat iedereen om je heen er in loopt, dat je er samen in gevangen zit. De randen zijn hoog en pas in uiterste strekking kun je zien dat alles om je heen daadwerkelijk beweegt.
Ook in beweging kan het leven het begeven. Vasthouden aan het concept verandering blijft vasthouden. Moeten bewegen om te bewegen is een actieve vorm van stilstand.
In de trein rijd ik langs velden met schapen en lammetjes. Na een lange winter toont de kracht van het leven zich van haar duidelijkste kant. Voor het eerst word ik niet alleen geraakt door het nieuwe. De nog ongeschoren schapen liggen in het gras en kauwen. Straks als de zon zakt, sukkelt het oude leven naar binnen en legt haar zware lijf in een stal. Het slaapt. Zo gaat het dagen achtereen. Het gras groeit en wordt gegeten. Niemand heeft hiervoor een plan bedacht.
De laatste Nieuwsbrief vol aangekondigde verandering leg ik opzij. Ik rijd door het leven en ik kijk.
