Ik staar naar mijn beeldscherm, naar de rouwkaart van iemand die ik niet ken, die ik wel eens gezien heb, die in mijn nabijheid verkeerde, maar die ik nooit sprak.
Plots verdween ze uit het leven.
Heel even voel ik de leegte die iemand achterlaat. Ouders, broers, zussen, familie, de klas, de vrienden, de liefdes, de buren, de vrienden van vrienden, de ouders van alle jonge mensen.
Immens groot, zo’n jong leven. Ik denk aan Facebook. Ik denk aan de kroeg. Ik denk aan alle mogelijkheden, aan alles wat nog uitgevonden, uitgeprobeerd, doordacht, afgeschreven, toch gedaan moest worden.
Een onvatbaar grote leegte. Ik sluit mijn ogen. Haar glimlach schijnt na op mijn netvlies.
Wat doe je met digitale rouwkaarten? Bewaren? Maak je er een map voor aan op je harde schijf? Of in the cloud? Print je ze uit en doe je ze in een doos? Stuur je ze door?
Met zo veel liefde gemaakt, met zoveel zorg vormgegeven, met zoveel aandacht - als de eerste keer aankleden, de eerste keer in bad.
Nog steeds haar glimlach. Mooi is ze.
Ik sluit het bestand. Ik sluit de mail.
Een bericht in een mapje Bewaren.
