Hoofdpijn krijg ik van het roze dat hier overheerst. De jongen achter de balie tuurt naar mijn rekeningen.‘Tja, je belt weinig. Maar die sms-jes, hé.’ Ik knik. Ik haat bellen. Hoe korter de mededeling, hoe beter. Je kunt veel zeggen in 160 tekens.
Hij typt wat en vraagt: ‘Ga je nog op vakantie?’
Ik glimlach. ‘Twee maanden Curaçao.’ (20 tekens.)
‘Toe maar. Alleen?’
Ik knik. (0 tekens.)
Hij wil een hoop van me weten. Meer dan nodig is voor een nieuw contract. We praten over kunst en geld verdienen (heel veel tekens.) Hij kijkt me maar af en toe aan, meestal tuurt hij naar zijn scherm. Ik vraag me af wat daar allemaal te lezen is. Als hij opkijkt glimlacht hij.
‘Dus totdat je weggaat heb je het druk?’
Ik zucht. ‘Heel’ (4.)
Hij geeft me mijn telefoon terug en mijn nieuwe contract.
‘Jammer’, zegt hij.
Ik kijk hem vragend aan.
Hij zwijgt. (0.)
‘Dank je’, zeg ik. (7)
Bij de deur wensen drie meisjes in roze T-shirts mij een fijne dag.
