Bij de buren krijst de baby, harder dan ik gewend ben. De angst slaat mij om het hart. De dag was lang, mijn oren suizen, de woorden tollen door mijn hoofd.Eenieder moet zijn eigen keuze maken, hoor ik mijzelf nog zeggen, enkele uren geleden. Mijn toehoorders knikten nog. Ik was er van overtuigd. Jarenlang was ik er van overtuigd dat het leven een keuze is. Mijn leven. Mijn keuzes.
Nu kan ik alleen maar luisteren naar het krijsen. Uit zichzelf is het kind. Uit zichzelf krijst het. Wat kan ik doen?
Wat anders kan ik doen dan Luisteren?
