Op mijn hakken glibber ik de straat uit. 'Wist jij dat zout niet meer werkt onder de min zeven?' vroeg M. mij nog bij het weggaan. Ik wist het niet, maar er is zo veel dat ik niet wist. De weg wordt er niet meer of minder glad van en ik moet er overheen.
De postbode zwaait naar me. Ik verlaat mijn vrienden; de buurkat, de hulp van de overkant, de postbode. Het huis achter mij is koud. De wereld roept. 'Dat is het noodlot van de goddeloze', zei ik gisteren nog. 'Omgaan met de leegte. Niemand zegt mij wat goed is. Niemand weet hoe het eigenlijk moet.'
Een auto toetert. Ik durf niet te remmen. Remmen is glijden en bovendien als je eenmaal in beweging bent moet je door. Ik kan dit. Ik wil dit. Dag postbode, dag kat. Ik ga, gewoon op mijn hakken, al is het glad. Er is niks aan de hand.
