Vandaag is goed. Er is beweging in de straten, overal gebeurt iets. Vandaag kan het, in de zachte lucht van de nazomerse dag laat ik mij raken.Ik zie een voorstelling, een operazanger in de zon, acteurs in de overloop van het stadhuis, een plein in roze tape gevangen. Maar vooral zie ik de mensen: de kijkers, de uitvoerders. De makers, het publiek.
Als laatste bezoek ik een band vol met bekenden. Zij staan op het podium, ik ervoor. Zij zweten, werken, zijn. Ik kijk. Na afloop praten we. Dat wil zeggen: zij, ik luister. Zij zijn vol, ik leeggeraakt.
Op de fiets naar huis begint de twijfel. De muziek galmt na in de stad. Kan ik nog omkeren? Vraag ik mij af. Morgen begint een nieuwe week. Papieren stapelen zich op. Is dat bureau van mij? Die lijst met dingen? En dat gevoel mijzelf voortdurend te verlaten?
