We wachten. Horen we al iets? We horen niets.'Heb jij eigenlijk de tijd bij je?' Ik kijk op mijn klokje.
'Het is nu' zeg ik. We lachen. Even wachten we nog. Niemand steekt een vuurpijl af, niemand roept, niemand juicht.
'Gelukkig Nieuwjaar' fluisteren we tegen elkaar. Daarna zeggen we een tijdje niets. Om ons heen klinkt geen ander geluid dan het razen van de rivier zo'n 50 meter onder ons. De enige lichtjes die we zien zijn in de verte, tegen de bergwand. We maken de champagne open.
'Zachtjes' wil ik bijna zeggen, maar niemand hoort ons, niemand ziet ons, niemand neemt aanstoot aan een enkele doffe knal. De kurk verdwijnt al snel in de duisternis. We proosten, we drinken en turen naar de rotsen die er al eeuwen staan en er nog eeuwen zullen blijven. Van een overgang is nauwelijks sprake. Maar toch:
'Het wordt een goed jaar' zeggen wij. En dat wordt het, een goed jaar. Fris. Nieuw. Anders dan het altijd is geweest.
