de laatste uren

‘Ik moet je dit ook niet vertellen’ zegt ze en ze glimlacht. Dan schetst ze me het beeld van het infuus en van de tang. Ik denk aan alle gruwelverhalen die ik hoorde de afgelopen maanden, alles wat misgaat in een leven, alles wat verloren kan gaan. En ik denk aan alle gezichten die glimlachen en zeggen: ‘Ik moet je dit ook eigenlijk niet vertellen…’

Ik hoor het graag: het inknippen, het schreeuwen, de vele uren, de felle pijn. En dan daarna de littekens, de roze wolk die niet roze is, maar zwaar is, donker vaak, de uitputting. Ik hoor het graag. Nu nog. Nu nog leef ik in die waan, de laatste uren dat ik het niet weet en dat ik denken kan: bij mij zal alles anders gaan.

Ze tikken zachtjes, vriendelijk, weg.
Ik wacht.