Ze heeft haar hele leven al van die rare opwellingen met eten.Het onvermijdelijke vindt plaats: de paastafel van mijn ouders. Mijn vriendje. Hij kijkt verwachtingsvol naar haar.
Ze was een jaar of acht en kwam uit school. Diep beledigd zei ze, toen ze de fruitschaal leeg aantrof: 'Je wéét toch dat ik niet zonder appels kan!'
Ik zucht en denk aan de grote, rode glosters die mijn moeder vanuit de boomgaard tegenover ons huis meenam. Dit is alles. Appels en misdeeldheid. Ik was acht. Mijn vriendje lacht.
